EDGAR ALLAN POE - GAMMAZ YÜREK

Biliyorum, büyük büyükbabamdan kalan değerli kolyemi çalmak istiyorlar. Köyde bütün dedikodu yayılmıştır bile. Ahmak köylüler, hepsinden nefret ediyorum. Ama onlara kibar davranmalıyım, yoksa kolyemin çok önemli olduğunu düşünürler. Önemli de!

Değerli kolyemi miras olarak bırakmak istediğim kimse yok. Babam -huzur içinde yatsın- bu kolyeyi neden bana bıraktı aklım ermiyor. Yapayalnız, bu berbat köyün içinde geberip toprağa karışacak ben. Bir delikanlı -kolyemi bilmediğini düşünüyorum- neredeyse her gün beni ziyaret edip benimle sohbet ediyor. Sanırım bütün mirasımla birlikte kolyemi de ona bırakacağım.

16 Ekim 1851

Günlüğümü her zamanki gibi masamın üstüne koydum. Bugün neredeyse hiçbir şey yapmadım ama çok yorgunum. Derin bir uyku çekmeliyim bu gece. Yarın yapılacak çok iş var.

"Kim var orada?". Kapının orada çok gürültülü bir ses duyduğuma eminim. Rüyamda duymuş olabilir miyim? Tanrım, kıpırdayamıyorum. Köyde köpekler gezip duruyor belki de köpektir. Ama köpeğin bu saatte işi ne? Hemen geri yatıp uyuyormuş gibi yapmam gerekiyor. Bu sefer kesin hırsızlar geldi. Hiç ses çıkarmamam gerek. Ya nefes alıp verişimdeki tuhaf ritmi duyar ve uyumadığımı anlayıp beni öldürürse? Zira ona karşı savunacak hiçbir şeyim yok. Yardım isteyecek kimsem yok, o delikanlı da uyuyordur. Hem duysa bile beni kurtaramaz.

Gözlerimi sonuna kadar kıstım. Şimdi bir santimetre kadar bir görüşle yatağımın dışında olanı biteni izlemem gerekiyor. O ses başka bir yerden gelmiş olamaz, adım gibi eminim. Kalbim gittikçe sıkışıyor, sanırım bu sefer ölüp gideceğim. 

Her kimse kolyemi ya da diğer eşyalarımı -ve her ne istiyorsa- alıp götürebilir. Belki de çığlık atıp kaçırırım, böylece ne beni ne de kolyemi alıp götürebilir.

Gözüm bir anda kocaman açıldı. İncecik bir ışık hüzmesi... Sonum yaklaşıyor görebiliyorum. Daha önce böyle bir gölge yoktu kapıda. Ne yapacağım şimdi? Başka bir şey olamaz bu. Orada... Hissedebiliyorum. Bir türlü gitmiyor, ne istiyor benden? Yeter ki canımı almasın. Ölmek istemiyorum. Çok korkuyorum, yalnız, yapayalnız ölüp gitmekten. Ne olur beni öldürme.

Hastalıklı gülüşüyle bir barbar gibi çöktü üstüme. En çok güvendiğim insanın ölüm meleğim olduğunu bilmiyordum. Elveda dünya.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

DUHA KOCA OĞLU DELİ DUMRUL HİKAYESİ

Resim
Deli Dumrul bir kuru çayın üstüne köprü diker. Köprüden geçenden de geçmeyenden de para alır. Sebebini de erliğinin ve yiğitliğinin yayılması olarak açıklar. Bir gün bu köprünün üzerinde bir yiğit ölür. Ardından Deli Dumrul bu duruma sinirlenip Azrail'in gelip kendiyle savaşmasını ister. Bu isteğinin üzerine Tanrı Azrail'i Deli Dumrul'un canını almak için yollar. Deli Dumrul atının üstünde Azrail' yakalamaya çalışırken Azrail güvercine dönüşüp atı korkutarak onu devirir. Deli Dumrul mağlubiyet sonrası affedilmek için Azrail'e yalvarmaya başlar. Azrail kendine değil, Tanrı'ya yalvarıp tövbe etmesini söyler. Bir can getirmek koşuluyla canı bağışlanacaktır. Annesi de babası da can vermek istemez. Ölümü kabullenen Deli Dumrul karısıyla helalleşmeye gittiğinde karısı kendi canını vermek ister. Deli Dumrul Tanrı'dan ya ikisinin de canını almasını ya da ikisini de yaşatmasını ister. Tanrı ikisine de 140'ar yıl ömür verir, anne ve babanın canını alır. De...
Devamı

PAZAR GÜNLERİ - SAİT FAİK ABASIYANIK

Resim
Bir Pazar günü cebimde iki lirayla dışarı attım kendimi. Harcayacağımdan değil de midem kazınırsa en azından bir simit alırım diye. Şişli’den Beşiktaş’a kadar indim. Tıka basa insan dolu sokaklardan geçerek sahile vardım. Kıyı kenarında denizi seyrederken düşüncelere dalmışım yine, hala yürüdüğümü farketmeden. Sonra iskele kenarında oturmuş bira içen bir ihtiyar adam gördüm. Bir eliyle yanında yatan sokak köpeğini okşarken diğer eli sallanıp dururdu ihtiyar bir şeyler anlattıkça. Oturduğu iskelenin sahibi olan dükkandan çıkan bir çocuk adama doğru bir kase uzattı. Gizemli ihtiyarı izlemeyi bırakıp onunla tanışmak istedim. Dükkana girip kendime bir çay aldım ve arka kapıdan çıkarak yavaşça ihtiyarın yakınına oturdum. Genelde buraya oturan pek kişi olmasa gerek; ben oturur oturmaz kafasını usulca bana doğru çevirdi. “Merhaba.” dedim. İskeleye vuran sıcacık güneş ışığının ve biranın etkisiyle mayışmış olmalı; başını tekrar yavaşça önüne doğru çevirerek selam verircesine salladı. Tam ...
Devamı

DURDUM

Resim
Bir anlık da olsa uğraştığım her şeyi bıraktım ve oturduğum sandalyede arkama doğru yaslandım. Biraz öncesinde odaya hakim olan ses topluluğunun yerini derin bir sessizlik bürüdü. Uzun bir süredir bu seslere maruz kalmış olmalıyım ki sessizliğin nasıl olduğunu unutmuşum. Bu derin sessizliği fark ettikten hemen sonra pek de yabancısı olmadığım bir olayla tekrar karşılaştım. Zaman yavaşladı. Koca bir boşlukta asılı dururmuşçasına duvara karşı bakarken çoğu zaman yaptığım gibi hayatımı sorguladım.Bu durumdan sıkılmış ve bunalmış hissederken bir anda bütün düşüncelerim kafamdan uçup gitti. Hiçbir şey düşünmemenin verdiği keyifle bütün dikkatim kulaklarıma çevrildi. Halen sessizliği dinlemekte olan kulaklarımın kalbim gibi attığını hissettim. Kalp atışlarım kulaklarımı takip ederken gözlerimi pencereden dışarı diktim. Gecenin sessizliği ve durağanlığıyla uyum içindeydim. Dünya’nın kendi etrafında dönüşünün duygu ve düşüncelerimi bu denli etkilemesinin sebebini düşünürken güldüm. Zamanın k...
Devamı